Emanaldiaren amaieran saltzen diren disken arabera aztertu daitezke kontzertuak. Rock and rollak eragiten duen eroaldia termometro aproposa ere izan daiteke eta gau bukaezinak sorrarazten ditu. Atzo gauean Le Bukowski aretoan Kurt Baker Band-ek garaipen bikoitza lortu zuen: asteartea bazen ere, batzuek gorputzari berotasuna eman zioten Jaggermeister txupitoak edanez eta, aldi berean, jarraitzaile ugari hurbildu ziren merchandising mahaian CD edo LPren bat erosteko.
Kurt Baker Portland-en jaio zen ile kixkurra duen gaztea dugu eta behin baino gehiagotan onartu du Elvis Costello, Beatles eta Ramones bezalako taldeen jarraitzaile sutsua dela. Leftovers punk-pop taldearekin ekin zion 2002. urtean eta azkenaldi honetan power pop eta new wave kutsua duten bakarko lanak kaleratu ditu. Atzo bertan, eta begiak itxiko bazenitu, 1977 inguruko Elvis Costelloren aurrean zeundela sinistuko zenuke. Costello berari abesti bat eskaini zion eta talde handien bertsio dexente entzuteko plazerra izan genuen: The Small Faces (“Sha La La La Lee”), The Nerves (“Hanging On The Telephone”) eta gaueko azken kanta, The Marvelettes taldearen “Please Mr. Postman” famatua. Tamalez, ez zuen azkenean Nick Loweren “Cruel To Be Kind”, errepertorioan sartu.
Bakerrek ez du inongo arazorik abesti arrotzak propioekin konbinatzeko. Bai artistikoki, bai estetikoki (The Knack taldearen antzeko trajeak janzten ditu), 60, 70 eta lehenengo 80. hamarkadako urterekin erlazionatu dezakegu baina, aldi berean, begibistan da XXI. mendeko mutila dela. Ez zaio freskotasunik falta. Ezta biran dakarren taldeari ere. Atzo gauekoa jarraian eskaintzen zuten 6. emanaldia zen eta lehenengo eguna zirudien. Whisky txupitoak eran zituzten, txantxetan aritu ziren eta oso umore ona dutela erakutsi zuten. Beti alai. “Dirudunak neskak ditut gustoko, baina haiek neri ez,”, esan zuen Bakerrek gazteleraz ahal zuen moduan “Girls Got Money” abestiaren aurretik, gaueko gailurra, “Don´t Steal My Heart Way”, “Weekend Girls” eta, noski, “Don´t Go Falling in Love”-ekin batera. Primerakoak dantza egiteko.
Ez da berdina izango baina “Alison” kanta zoragarriaren egileak bere ondoan Steve Nieve duen bitartean, Bakerren fitxajea Kris Rodgers izan da, Vox teklatuarekin trebetasun paregabea erakusten duen gizona. Ondo abesten duela ere erakutsi zigun rock and roll hutsa den abesti bat interpretatu zuenean. Gainontzekoak -bi gitarjole, bateria bat- txukun bete zuten euren lana eta koro politak burutu zituzten. Benetan ezinezkoa da konparazioa ekiditzea: aszkoz ere dibertigarriagoa da, gaur egun, kopia (Kurt Baker) jatorrizko produktua baino (Elvis Costello), gutxienez azkeneko Jazzaldian ikusi genuen bertsioarekin alderatuta. Kurt Baker Band power pop estiloaren printzipeak dira. Kontuz ibili dadila Paul Collins amerikarra, “The King of Power Pop”, urte askotan eduki duen agintaritzarekin.
Ez dago komentariorik