ROCK KRONIKA INTXAURRONDOTIK: NEIL HALSTEAD & JOHN PAUL KEITH

The Velvet Undeground & Nico (1967) taldearen estreinuko diska ikono pop handi batean bilakatu dela ez du inork zalantzan jarriko. Andy Warholek amestu zuen pop talde zoragarri hau musika historian zehar hamaika aldiz izan da aldarrikatua. Zer zen hura? Pop eta rock and rollaren ateak irekitzen zituen 11 kanta ilun eta basatiak Lou Reed bakarlari gisa aritu baino lehen? Baliteke The Velvet Underground-ren ondorengo lanek meritu artistiko gehiago bildu izana (“White Light/White Heat” edo “Loaded” bera), baina platanu famatuaren azalaren uhina geldiezina dela argi dago: Diskaren 45. urtemugan, 6 CD dituen luxuzko edizio bat kaleratu zen 2012an eta Neil Halstead (Slowdive, Mojave 3), bezalako tipo batek, Bob Dylan edo Neil Young garaikide baten inguruan dabilena, lan adierazgarri hau eszenatokietan interpretatzera ateratzeko ausartu da.

Ez da lan makala. Dena dela, gaueko ustekabe atseginena azkeneko unean izan zen, The Velvet Underground-en kanten sorta albo batean utzi ondoren. Ingalaterran jaiotako gizon bizarduna bakarrik atera zen haren gitarra akustikoarekin eta mikrofonoa laztandu zuen 10 minutu magikoetan. Berpizturiko Nick Drake bakarlaria zirudien. Zoragarria izan zen eta Intxaurrondoko kultur etxe dotorearen akustika bikainak ederki lagundu zuen momentu berezi hura azpimarratzen.

Beraz, bi kontzertu batean izan genituen. Telonero gisa ibili zen Kezia-ren ahotsari ez zion zukurik atera eta arraroa izan zen: Nico bezala, teklista ilehoria da bera eta ederki abestuko zituen “Femme Fatale”, “All Tomorrow´s Parties” eta “I´ll be your mirror” bezalako kantak. Ez zuen Halsteadek beharrezkoa ikusi eta, azken finean, ez zen kalitatea galdu egin zuen aukerarekin. Orohar -“There She goes again” kenduta, bitan jo behar izan baitzuten, eta diskaren azkeneko bi kantak, okerragoak direnak, alegia- diskaren espiritu ilun eta intentsoa mantentzeko gai izan zen gitar elektrikoen pedalei esker, batipat. “Run Run Run” bortitza eta “Heroin” abestiaren in crescendoa izan ziren gailurrak. Guztira, ordu eskaxa iraun zuen kontzertuak eta Halstead/Velvet gehiago ikusteko gogoarekin joan behar izan ginen bueltan etxera.

Larunbatean ere rock and roll gau berri bat izan genuen Intxaurrondon, klasikoagoa kasu honetan, baina gutxienez herenegunekoa bezain bizigarria. Jende gutxik errepikatu zuen eta bezperan bezala beste 300 bat pertsona hurbildu ziren kultur etxera. Gran Yate especial donostiarrak hamarrak eta pikotan atera ziren eta bazegoen publiko dexente jada, Balerdi Balerdi iruindar beteranoekin bezain beste edo gehiago. John Paul Keith irunen ezagutu genuen batzuek 2012ko udazkenean “The man that time forgot” lana aurkeztu zuenean hirukote moduan. Oraingoan, “Memphis Circa 3 am” hain borobila ez den diska berria zekarren baina Estatu Batuetatik gainontzeko hiru kideekin (baxua, bateria y pianoa) etorri da Europa aldera.

Urte t´erdian itxura hobetu du -txaketa eta korbatarekin atera zen-, punch rockero apurtxo bat galdu du  -Intxaurrondoko akustika garbiarengatik izango da? Abesti berriengatik? Jazz ukitua duen taldearengatik?- eta kontzertua aurrera joan hala hobetzen joan zen. Azkenean Knoxville-eko abeslari eta gitar jole fin honek bi orduko maratoi rock and rolleroa eskaini zigun eta publikoak eskertu zuen esfortzua r&r, country, rockabilly, garage, eta soul estiloko abestiekin dantza egiten.

John Paul Keith bezalako tipoak eszenatoki batean ikusten ditugunean Estatu Batuetako historia musika klase batean gaudela iruditzen zaigu beti. 50. hamarkadari begiratzen badio ere -eta neurri gutxiago batean 60. hamarkadari- ez gaude kalkamonia revivalista baten aurrean, rock and roll deritzon genero hilezkorraren froga enpirikoarekin gozatzen baizik. Eta azkeneko urteetan askok rockaren heriotza pronostikatu badute ere beti izango dugu John Paul Keith eta beste hamaika musikari tinko eta gogor kontrakoa eusten.