Ez dakigu zer nolako elikadurari esker lortzen duen Barrence Whitfiledek eszenatokian erakusten duen indar hori. Ordu bi eta erdietan festibala amaitu denean, irteeran zain zituen zale batzuekin berriketan ikusi dugu.
–Zer da euskal gastronomiaz gehien gustatu zaizuna? Txuleta probatu duzu?
–Asko gustatzen zaidana mamia da. Bat jango nuke oraintxe bertan.
Eta irribarre egin du. Ez da ordea Whitfielden mamiarekiko zaletasuna arreta ematen duena, kontzertuaren ondorengo hizketaldian gertukoa, goxoa eta abegikorra dela ikustea baizik. Irudi hori ez dator bat Ficobako eszenatokira igo den piztiarenarekin. The Savages taldearekin batera -Peter Greenberg gitarrarekin, Phil Lenker baxuan, Tom Quatrulli saxoan eta Andy Jody baterian- Irun Zuzenean mini festibaleko kontzertu osoena eskaini du. Adrenalina ‘txute’ bat, Chuck Berry aipatuz hasten dena (“Bip Bop Bip”), Sonics-en tankerako singlearekin (“The Corner Man”) jarraitu eta Juancar antolatzailearen dendari (linka) nahi gabeko keinua eginez, “Bloody Mary” abestiarekin lotzeko gero.
Hiru abesti, hiru atzaparkada. Whitfieldek, bere 58 urteekin, bizirik mantentzen du oraindik Little Richard-en arima ‘rockandrollero’ basatia, eta 50 eta 60. hamarkadetako soularekin eta rithm & bluesarekin uztartzen du. Floridan jaioagatik, Bostonen bizi da, 80. hamarkadako garaje musikaren susperraldian nabarmendu ziren zenbait talde eman zituen hirian, (DMZ, The Lyres) bandaren doinuetan igartzen denez. Bere ahots sarkorrak dirdira egiten du baladatan (“You Told a Lie”, “I´m Sad About It”) eta ‘soulman’ on guztiek bezala, badaki publikoarekin konektatzen, histrionismoan erori gabe. Bada espektakulua emateko gai ere: azken faenaren ostean, ‘striptease’ bat egiteko imintzioarekin agurtu zen.
Emanaldi zinez indartsua, bateriaren bonboetako bat askatu zela eta, une batez gelditu behar izan zena. Etenaldia anekdota hutsean geratu zen. Roy Loney ere eszenatokira agertu zen, beroketa gisa, Whitfieldekin batera Rufus Thomasen “Walking The Dog” abesteko. Beranduago, goizeko ordu batak aldera, iritsi zitzaion protagonista izateko abagunea. Jaialdiari amaiera eman zioten Loney eta Señor No-ren formulak funtzionatzen jarraitzen du, eta ez dirudi nekatzen hasiak direnik. Xabi eta Royk elkar bilatzen dute etengabe taula gainean, eta elkartrukatzen dituzten irribarre eta keinuak Flaming Groovies ohiaren eta Egiako taldearen arteko harreman onaren erakusgarri dira.
Beltzez jantzita agertu zen Loneyk ahots jario duina eta ‘rockero’ zahar batengatik errukirik ez sentitzeko moduko jarrera du. Beste batzuetan baino ile motzagoarekin, rock and rollaren Joe Pesci moduko bat da oraindik ere, gizon txiki eta indartsu bat, gau ilun batean kalean topatu nahi ez zenukeen horietakoa. Hortaz, “Shake Some Action” abestia ahaztu izana barkatu beharko diogu.
‘Rockero’ australiarren tributu banda leiala den AZ/DZ-ko kideak ere ez ziren gaizki aritu, eta entzuleak animatzeaz arduratu ziren eszenatokiaren alde batetik bestera -eta baita eszenatokitik kanpo ere- korrika eginez. Aperitif atsegina Barrence Whitfield izeneko mamia zale horren emanaldi bortitzaren aurretik.
Ez dago komentariorik