Juanra Pradoren eskuetan erori den azken taldea Old America duo suediarra da, Bon Iver edo Fleet Foxes-en folk intimista ameslariaren eta indietronika lasaiaren artean mugitzen dena. Baina Moonpalace Records-en hamar urteko historian orotariko musikariak igaro dira, musika melankoniatsua egiten duten artistak batik bat. Horien artean, bertako musikari batzuk (Saioa, Joseba Irazoki, Manett), Tex La Homa britainiar esperimentalak, Ursula ausartak, Francis Alun Bell (“Le Phare”-ko Jann Tiersenen gisakoa, baina portugaldar erara)… Hamabost talde guztira, Britpoparen garaian Jack (eta beranduago Jaques) izenarekin arrakasta epikoa baina iragankorra lortu zuen Anthony Reynolds barne.
Eta guzti hori, pertsona bakar batek egin du, Donostiako bere etxetik, CDen diseinua azken xehetasuneraino zainduz eta irabazi asmorik gabe, merkatuaren legeak auzitan jarrita.
“Egia esan bai, baina beno, zuzenena Moonplace Records merkatutik at bizi dela esatea litzateke. Edo behintzat, jendeak merkatuaz ulertzen duenetik kanpo; nire merkatua beste bat da, ikertu eta gauza berriak probatzea gustatzen zaion eta disko baten formatu fisikoa baloratzen duen jendearena, indie munduaren nondik norakoak ezagutzen dituztenena…”.
Beti ez dira 100 aleak (100 bakarrik!) saltzen, aitortzen duenez, eta ez daki zehazki dirua irabazi edo galdu egin duen proiektuarekin. “Oraingoz uste dut jasangarria dela, baina desastre hutsa naiz halako kontuetan!”, dio irribarretsu. Biniloen gorakada eman da orain, eta disko konpaktuek ez dute bolada ona bizi. Horregatik, CD eroslea inoiz baino gehiago mimatu eta zaindu behar dela uste du Juanrak. “Jendeak objektu fisikoa erostea nahi baduzu, jada digitalki eskura duena erosteko dirua ordaintzera bultzatu behar duzu, zerbait eman behar zaio trukean. Izorratu egiten nau tituluekin diptiko ziztrin bat besterik ez duen CD batengatik 15 euro ordaintzeak”.
CDen sortze prozesua aldatu egiten da kasu bakoitzean, behar duen eskulanaren eta materialaren arabera. Joseba Irazokiren “Euria ari du”-ren edizio berezia egiteko esaterako kortxo fineko 100 lamina eder atondu behar izan zituen.
Dena den, erabiltzen dituen kaxen gehiengoa kartoizkoa da. “Neurria hartua diet, eta badakit zein material erabil dezakedan ondo gera dadin. Horretaz aparte, noski, gustatu egiten zaizkit bai estetikoki eta baita ukitzeak sortzen duen sentsazioa ere”. Kautxuzko zigiluak ere maiz erabiltzen ditu, “titulua jartzeko edota diseinua egiteko”. Baditu “erosita” beste material batzuk ere, eta noizbait lagungarri izango zaizkiola espero du. “Gainera, diogenesen sindromea dut kartoia, papera eta halako gauzekin… asko gustatzen zaizkit”.
Hamarkada bat beranduago, oraindik Moonpalace-n sareetan erori ez diren artista maiteenak konbentzitzea da erronka. Barzin kantautore kanadarra da Juanraren lehentasuna, baina beste batekin ari da lanean jada; The 99 Call-en disko berriarekin. “Zoragarria da. Talde honen zale sutsua naiz, oso eleganteak iruditzen zaizkit eta kantu eternalak egiten dituzte. Taldeko liderrak beste bat zuen lehen, Tram izenekoa, oso maite nuena. Harrotzen nau bere proiektu berriko diskoak editatzeak”.
Ez dago komentariorik