MUNDAIZ
Gehiago ezagutu dugu –egun itxita dagoen- Mundaizeko gimnasioa eskola bera baino, eta egia esan, Deustuko unibertsitatea alboan izanik, honek ez du eskolaren izaera definitzen laguntzen. Normalean gurpil gaineko hockey-arekin erlazionatzen dugu. Ziurrenik, kirol honen berri eskolan bertan izan dute askok bertan minorizatutako kirolen onurez konbentzituak izan ostean. 40 urtez izan da kirol hau eskolaren identitatearen erakusle. Baina ez dago patioan ikus daitezkeen gurutzeak bezalakorik: ororen gainetik, “Sagrado Corazón” Anaien institutuaren parte den eskola erlijiosoa da Mundaiz. Hilaren lehen ostiraletan meza ospatzen zuten, konfesatzeko aukera zegoen eta goizeroko ekintza zen errezoarena. Badirudi gauzak ez direla garai hartatik gehiegi aldatu: haien webgunean asteroko errezoak eskegitzen dituzte “Una leccion de paz serena” eta Paulo Coello-ren aipu iradokitzaileekin batera.
90/2000 urteetan zehar donostiarren prototipo beraren barruan sartzen ziren Mundaizeko ikasleak: aste osoa pasatzen zuten Young Play eta Itzela-z hizketan, eta parametro horietatik kanpo zegoenak ez zuen haren lekua aurkitzen. Giroa nahiko uniformea zen. Edozein kasutan ere, gogoan hartu beharrekoak dira ikasgela hauetatik pasa diren entzute handiko bi ikasle, biak izan dira gainera Urrezko Tanborraren irabazle: Elías Querejeta eta Iñaki Gabilondo.
ZUHAIZTI
Hasteko, jakin beharrekoa da hiru kokagune ezberdin dituela Zuhaizti eskola publikoak: Gros, Ategorrieta eta Egia. Bestetik, badirudi eraikin hauek guztiek erreforma baten behar handia zutela, izan ere, 2012ko udaleko aurrekontuen zerrenden lehen postuan zegoen eskolaren egokitzea. Aipatzekoa da eskolaren historia: D eredua eskaini zuen Donostiako lehen eskola publikoa izan zen, 1981ean.
Ikasleek diotenez, bertako ikaskuntzak “berdintasun eta sormena” zuen oinarri askotariko giro baten barnean, eta bertan balantzak ez zuen alde bakarrera egiten. Itxurazko zoriontasun honetaz deskonfiantza azaltzen dutenek botako lukete orain gasolina apur bat: ez ziren bizilagunen arteko pikeetaz libratzen; beno, mundu guztiak egiten ditu halakoak. Alboan zuten –Duque de Mandas kale hasierako- monja eskola bateko ikasleak zituzten etsai: “letxugitak” deitzen zieten andre elizkoiak ziren ikasleei. Dirudienez, haien kredoa berdez jantzita joatea eta estiratu fama izatearena zen.
EKINTZA + AXULAR
Begien bistakoa da eskola bakoitzak berezko izaera azaltzen duela aldenduta ere aztertu ahal izateko. Baina barka diezadatela bertako ikasleek: batzuek etengabe nahasten genituen. Norbaitek “Axularren ikasten dut” esatean “Ekintza” zetorkigun burura. Eta alderantziz. Bi auzo ezberdinetan daude, Aiete eta Antiguon, eta 4 km baino gehiagok aldentzen dituzte. Bestalde, bertako ikasleek pixuzko argumentuekin ezeztatuko lukete bi eskolen arteko konexioa. Bi eskolak batera aztertzeak beraz ez du arrazoibide logikorik, errealitatearen pertzepzioarekin loturiko kontua baino ez da. Jesuitas-La Salle edo Marianistas-San Patricio eskolak nahasten dituztenek ulertuko dute.
Ospe handiko eskola boteretsuak dira Ekintza eta Axular. El Mundo-ko urtekari famatuan atera ohi dira eskola hauek. Bertan, 27 kriterio kontutan harturik, autonomia erkidegoen arabera 100 eskolarik onenak aukeratzen dira. Normalean, bertako ikasleek datua gogoratzen dute autoestimua igotzeko. “Nik Axularren ikasi nuen” (edo “Ekintza”, gogora ezazu aldakorrak direla bi izenak), diote hots firmez. Eta normalean, ikasi dugun eskolaz harro ez gaudenez, isildu egiten gara zer esan jakin gabe eta Ekintza (edo Axularren) ikasi ez izanaz damututa.
Amaitzeko, 1998ko anekdota pertsonala. La Salleko bi ikasle Axularreko zuzendariaren bulegoan azaldu ginen jatorria Ikastolan zuen ikasle greba nahasi batengatik. Gorabehera horren errealitatea zuzenean azaldu ziezaguten nahi genuen, baina ikastolako hainbat ikaslek gizon gajoa inguratu zuten: kotxeko gurpila zulatu eta haren familia telefonoz mehatxatu zuten. Beldurrak jota zegoen. Buelta gaitezen 2014ra. Zein urruti eta arrasto handirik gabe gelditu diren halakoak.
Ez dago komentariorik