“Sofia, cabrona, trabaja en Mercadona”, “No hay dos sin tres, republica otra vez”, edo “Felipe no será rey” izan ziren pasaden ekainaren 2an, Donostian eta Espainiako hiriburu gehienetan erreferendumaren aldeko manifestazioan entzun ahal izan ziren oihuetako batzuk. Egun eguzkitsua izan zen hura, eta errepublikaren aldeko ikurrinak aireak astintzen zituen manifestari batzuei aurpegia estali (ejem) eta pertsonak animatuz. Asko ez ziren Boulevardeko kioskora gerturatu, baina ibilaldian zehar batuz joan ziren. Arratsalde polita izan zen, nahiz eta oihuek “EZ, EZ, EZ! MONARKIARIK EZ!” esan, nire garunak gauzak nahastu eta “EZ, EZ, EZ! ERREPUBLIKARIK EZ!” esan nuen alai asko (Txalo bero bat).
Gaur arte, gertakari honi ez diot garrantzi handirik eman, pintxopote arrats bat alaitzeko anekdota gisa gordetzen nuen, baina gaur gauean errebelazio bat izan dut. Letizia Ortiz agertu da nire ametsean, lagun gutxi dituenaren aurpegiz. “ Ez dizut tronua hartzen utziko”, esan dit Letik, eta gero, kez sortutako laino bat eta 500 euroko billeteak utzita desagertu da. Esnatu naizenean, ez zegoen billete zatirik ere (leku guztietan begiratu dut) baina ustel usaina antzeman dut. Eta, nire subkontzienteak zerbait esan nahi izan badit? Eta, benetan nahi dudana erregina izatea bada? Erregina donostiar bat aukeratu behar izango balitz, logikoena hura Principe-ko andre horietako bat izatea litzateke: perfektuki beteko zuen rola, baina behin aukeratzen hasita, erregina ni izango naiz. Ala.
Erreginaren bizitzan egingo nukeen lehen gauza, nire egoitza Miramarreko palaziora eramatea izango litzateke, eta bertan, Musikeneko ikasleek nik nahi dudanetan joko lukete; bertan egingo nuke ere nire lehen agerraldi publikoa; Arbelaitz dendako arropekin, noski. Maria Cristina hoteleko logelarik onena erreserbatuko nuke nire maitaleekin gozatu ahal izateko (tradizio monarkikoak jarraitu beharko ditut), eta beste bat nire lagunentzako. Nire jauregia zikindu ez dadin, bertan egingo nituzkeen festa guztiak.
Kalera irtetzean paparazziak zain izango nituzkenez, Arzak eta Berasategi luxuz beteriko sukalde batean edukiko nituzkeen gau eta egun nire eguneroko menuen arduradun. Diamantedun tiara batekin sukaldeko mahaiaren hanketako batean edukiko nituzke biak loturik. Badaezpada. Resaka egunetan David de Jorge ekarriko nuke etxera (A eta B-ren beldur begiradapean) bere guarrada goxo horietako bat prestatzeko, eta Odon kontratatuko nuke jaten eman diezadan. Ziur, pozez zoratzen egongo litzatekela.
Primavera Sound, Sónar, eta gainerako udako jaialdiak (FIB izanik salbuespen) Zurriolan egingo lirateke. Eta dantzarako gogo gehiago duenak, Bataplanera joateko aukera izango du, izan ere, erabateko garbiketa (zentzu guztietan) eta erreforma jasango lituzke.
Inaguraziorako Miley Cyrus kontratatuko nuke, izan ere, ikurriña astintzeko erakutsi duen afizio berria dela eta pozez hartuko luke lan hori. Alde Zaharretik irtetea nagiago duenarentzat, lasaitasun oharra: ez kezkatu zerbitzari harroputzengatik pazientzia infinitua eta irri erraza dutenengatik izango dira ordezkatuak. Hauek ere, beso indartsuak izango lituzkete, ez joka hasteko, bezeroa gaizki portatzen bada erabili ahal izateko baizik.
Zinemaldiak ez luke aurrekontuarekin buruhausterik izango; erregina ni izanik, nik ordainduko nituzke kostuak. Baldintza bakarra: Michael Fassbender nire gelatik pasa beharko litzateke lagunak egiteko, edo beno, bestetarako… Ondo portatuko balitz, zerbaiten konde izendatuko nuke.
Ikusten duzuenez, ni Donostiako erregina izanik, onuradun bakarra ez nintzateke ni izango. Orain daukagunaren gauza bera.
Ez dago komentariorik