Hanka sartzen ari gara? Horrenbesterako da? John Berkhout oiartzuarrek 2013ko agerpen entzutetsuenetakoa izan dute. Talde gazte honek- guztiek dituzte 27 urte, 26 dituen Ekain abeslari eta gitarrak salbu- ustekabean harrapatu zuen entzulegoa, Gipuzkoa barrenetik etorrita -eta ez Donostia, Hondarribia edo Zarautzetik, non musika harrobi sendoenetakoa aurkitzen den- “ The Path”, euren aurkezpen abestia, argitaratu zutenean. Indie folk abesti iradokitzaile honek, azkenaldian erreferentzia bihurtu diren Fleet Foxes, Beach House eta Bon Iver talde garaikideak gogorazten ditu.
Haiek bi talde hauek “markatu” dituztela onartu dute, baina aldi berean, horretatik urrundu eta euren bidea propioa egiten ari direla aldarrikatzen dute. Euskaldunak izaki, “jun beharko dut”, haien herrian esaten den bezala, euren identitate musikala igortzen duen sonoritate aglosaxoiarekin nahastuz bataiatu ziren. Emaitza, John Berkhout da, zeresana emango duen izena. Ez Euskal Herrian, ezta Espainian ere, ez dago pareko talderik. Gure mugetatik at zein harrera izango duen? Beste kontu bat da hori.
Momentuz, Warner multinazionalak begiz jo ditu eta estreinako albuma argitaratzeko prest daude. Taldearen izena duen diskak 2012ko uda hasieran Haritz Harreguyren Higain estudioan grabatu zuten Ruben Caballeroren gidaritzapean. Ekain Pérez (ahotsa eta gitarra), Eneko Lusar (gitarra), Mikel Alonso (baxua), Ander Lizaso (teklatua, klarinetea eta saxoa) eta Iñigo Goñi (batería eta perkusioa) inguruan dituzten paisaietan inspiratu dira hamar abesti zoragarri osatzeko. Hala ere ez dute agian hasierako inpaktua gainditzea lortzen.
Diskoan oinarrizkoa den “Cinematic” single berri fleetfoxiarrarekin abiatzen dira. Armonia bokal ederrek, ukitu epikoak eta burutik kendu ezin den estribilloak abesti hau entzuterrazena bihurtzen dute. Liga berekoak dira, jada ezaguna den “The Path” eta “Caribbean Snow” ere. Laugarren kortean, ia hutseraino jaisten dute abiadura eta natural eta solteago sumatzen zaien balada sentikor batean (“Lost In The Wild”) murgiltzen dira. Azken honek Simon & Garfunkel ekartzen du gogora, edo garaikideago jarriz gero, Kings Of Convenience.
“Bridge Over Troubled Water”-i egindako omenalditzat har daitekeen “Short Necked Giraffe” abesti animatuaz gain, ez dago aldaketa edo sorpresa handiegirik. Ez dute Elliot Smith-en “Angels In The Snow” abesti zoragarria, zuzenekoetan bikain jotzen duten bertsioa, diskoan gehitu. Behin disko osoa entzunda, ona da uzten duen zaporea. John Berkhout-ek baditu oraindik landu ez dituen bideak, folk psikodelikoa, pop edo kutsu elektronikoa, eta oraindik ez dakigu sortu duen zalaparta horrenbesterako den. Baina hasi berri duten bideak itxura oso ona duela baiezta dezakegu.
Ez dago komentariorik