Urte bat euritsua eta hurrengoa lehorra. Hala izaten da ANDOAINGO ROCK JAIALDIA. Pasa den ekainaren 15ean zeruak itxura itsusia zuen egunean zehar, baina aurreko urtean euritea izan genuenez, aurten ezta tanta bat ere. Ez genuen aterkiaren beharrik izan. Seigarren edizio hau erabat arrakastatsua izan da publiko eta musika mailaren aldetik. Zaila da gaueko izarra aukeratzea, baina bi taldek ohorezko podiumean kokatzea behintzat irabazi zuten.
The Undertones taldeko kideek forman mantentzen direla erakutsi zuten publikoaren harridurarako. Ez dira egoera begetatiboan dauden gloria zaharrak. 70. hamarkadan egin ziren ezagun “Teenage Kicks” eta “Jimmy Jimmy” abestiekin, eta orduan zuten indar eta espiritu punka izaten jarraitzen dute gaur egun. Modu honetan, helduek rock and rolla egitea ezinezkoa den ustearekin apurtu zuten. Deskarga elektriko bizi bezain indartsua izan zen, eta Feargal Sharkeyren ordezkoa den Paul McLoone abeslaria aldiz, gaueko aurkikuntza. Zoragarriak ziren haren mugimenduak. A zer nolako azkartasuna! Bertsio maskulino eta punk-pop nabariago batean, baina Morrissey gogorarazi zigun. Gora McLoone!
Listoia altu utzi zuen The See See talde britainiarrak ere. Azkenaldian ohikoak dira agertoki espainiar eta mod jaialdietan (Euro Ye-Yé, Beat Goes On), eta ostiral honetan gure artean izango ditugu (LINKA). Merkatuan bi disko izanda, ikasgaia garbi dute mutil hauek: Byrds taldeak 60. hamarkadako Londresen izango zukeen hotsaren antzekoa da. Une batzuetan, Stone Roses taldea ekarri zuten gogora. Talde hau ezagunagoa ez izatearen arrazoia zein den jakin beharko litzateke. Ocean Colour Scene taldearen garaitik, ez da egon Irla britainiarretan The See Seeren mailako mod talderik.
Eguraldi on, txar eta tartekoaz ere hitz egin zen JAZZALDIAN. Jendeztatuenak diren hondartzako doako kontzertuen arrakasta, eguraldiaren araberakoa da gehienbat. Modu honetan, udako ostegun gau zoragarrian Jamie Cullumek jendetza bildu zuen hondartzan. Ostiralean aldiz, Elvis Costello errege zen baina euriaren erruz 10.000 pertsona baino gutxiago gerturatu ziren eszenatoki berdera. Uztailaren 24 ostiralean iritsi zen miraria -musikala eta meteorologikoa- Belle and Sebastian taldeak jotzearekin batera.
Stuart Murdoch eta bere banda jendetsua taularatu baina minutu batzuk lehenago eman zuen tregua euriak. Costellorekin pasa ez zen moduan, soinuak emanaldi bikain batean lagundu zien. Denetarik izan zuen kontzertuak. Stuart dantzari azaldu zen inongo momentuan albo batera uzten ez zuen publikoaren aurrean eta 60 eta 80. hamarkadak gogorarazi zituzten hainbat unetan. Zapore melankoniatsua utzi zuen amaierak “ Get Me Away From Here, I’m Dying” abestiarekin.
Lehenengo etapa -intimista- eta bigarrenaren artean –bailongoagoa- banatzen diren jarraitzaileek, ezin izan zieten Glasgowekoei ezer aurpegiratu. Hunkigarria izan zen, benetan. Zoragarria. Urte batzuk atzera egin beharra dago hondartzan eskainitako maila honetako kontzertu batekin topatu ahal izateko: 2008an Kings of Convenience bikote norbegiarra, edota 2010ean The Divine Comedy-ko Neil Hannon. Kasu hauetan, publikoarekin sintonia berezia izatera iritsi ziren, baita dotorezia musikala eskaintzera ere.
IRUN ROCK JAIALDIA da Andoaingo jaialdiko espiritura gehien gerturatzen dena. Irailaren 28a izan zen jaialdiko egun handia, eta San Juan Plazatik hemengo talde ugari (Las Primitivas, John Berkhout, Supersweet) igaro ziren Arizona Babie eta Sex Museum-ekin batera. Fernando Pardo xelebrearen gidaritzapean aritu ziren azken hauek haien lehen LP “Fuzz Face”-ri hautsa kentzen. Gogora dezagun disko hau 80. hamarkadako azken urteetako garaje musikaren mugarri bat izan zela. Irmo eta fresko aritu ziren taula gainean. Bertsioekin ere fin aritu ziren: ederki fusionatu zituzten Beastie Boys eta Deep Purple. Arizona Baby taldeko Javier Vielbaren ahots indartsua lagun, Seeds (“Pushing Too Hard”) eta Sonicsekin (“Have Love Will Travel”) ere ausartu ziren.
Sex Museumeko partaideek melena zoragarria badute ere, urdintzen hasi zaie ilea. Badituzte jada 40 urte pasatxo. Hala ere, energia eta gaitasun handiz egiten diete aurre kontzertuei. Irunen argi geratu zen Espainiako edozein garaje talde baino gehiago direla.
Kokoshca talde iruindar-donostiarrak (duela gutxi gehitu zaie Thee Brandy Hips taldeko Alex bateria) garaje influentziak euren indie soinuarekin uztartzen ditu. Donostikluban arrakasta itzela lortu bazuten ere JAZPANA FEST-en doktoratu ziren pasaden larunbatean. Haien momentua hau dela baieztatu zuten kartel buru ziren Retribution Gospel Choir taldearen emanaldi pisutsu eta Grises taldearen itxieraren ostean. Indarrez mugitzen dira pop eta beste estilo energikoen artean (“No Volveré”). Gainera, “La Fuerza” zen haien himnoak badu oinordeko bat: “Directo a tu Corazón” abesti borobila, “Hay una Luz” argitaratu berria den hirugarren diskoan aurki daitekeena. Ayo Silver! donostiako sustatzailearen zigilua darama disko honek eta Alex proiektu honen partaide da. Gorantz doa Kokoshca, ezbairik gabe.
Ez dago komentariorik