Puntual eta eroso, etxean egongo balitz bezala sartu da Koldo Mitxelenako Ganbara aretora gu agurtuz. Diego Matxinbarrenak (Donostia, 1961) apirilaren 14an inaguratu zuen 30 obra koloretsuk eta askotariko forma geometrikoz osatutako erakusketa. Eta 10 egun barru, Maiatzaren 21ean amaituko da. Tsunami bat bailitzan, eskaintza kulturalak beregain hartu du Donostia, eta azkar batean pasa da Matxinbarrenaren erakusketa. Hala, berandu baino lehen harekin geratu, argazki batzuk atera, eta elkarrizketa bat eduki dugu bere obraz, Koldo Mitxelenarekin duen harremanaz (2005ean sorkuntza beka bat eskuratu zuen), eta bere anai-arrebek ibilbide artistikoan izan duten eraginaz hitz egiteko. Dionez, bakoitzak bere bidea hartu zuen. “Elkarrekin estudio batean lan egiteko batu gintezkeen, baina bakoitzak bere bidea hartu zuen”.
Momentu dibertigarriena bideokamara fokotik kanpo gertatu da, portadan azaltzen den argazkirako posatzen ari zen une berean. Azaldu digunez, bakarrik lan egin eta bizi denez, faltan du umorea; gizon serioa dela esan digu, eta txisteak kontatzen dizkiotenean nola jokatu ez dakiela geratazen dela ere aitortu digu. Jarraian, irri maltzurra margotu zaio aurpegian. Barrez aritu gara denak, baita gune kulturaleko langilea ere. Groseko Iparra tabernaz ere mintzatu da; ohiko bezeroa da bertan, eta ez da kasualidadea areto sarreran dagoen liburuan inguruko argazki bat atera izana zuri-beltzean; haren pentsaera artistikoa islatzen da bertan.
Elkarrizketarako ordua finkatzeko telefonoz aritu ginenean, pozik azaldu zen, eta orain bizi duen egoera laburbiltzen duen ideiaren berri ere eman zigun: obrak, banan bana aztertu ditu. Ia, buruz dakizki denak, nahiz eta batzuetan, horrek bere aurka ere egiten duen. Kontua zera da: barrura begira jartzeko unea topatu du.
Elkarrizketarako bideoa grabatzeko, portadako irudiaren inguruan geratzea erabaki dugu. Kontraste ona egiten du egun hartan zeramatzan jantzi ilunekin, eta gainera, haren pieza ikusgarrienetako bat da. Artistaren unibertso geometriko nekaezina da lanean nagusi. Diego Matxinbarrena musika talde bat balitz, Tame Imapala baino, Animal Collectivek “Merriweather post pavilion” lanean azaldu zuen kromatismo sonoroaren antza handiagoa izango luke. Esplendor geométrico taldearen bertsio libre bezala ere funtziona lezake. Rockdelux-en diotenez, Arturo Lanzek -bandako liderrak- komertzial bezala egiten du lan Pekinen, eta gauetan “gela batean itxi, eta ordu luzez aritzen da puntako elektronika erritmo bukleak sortzen”. Ez da zaila Diego Matxinbarrena irudikatzea; diseinu industrialarekin lotzen dugu Groseko haren estudioan bukle geometrikoak sortuz.
Erraz egiten du bere diskurtsoan gai batetik bestera. Buruan dauzkan ideiek gora eta behera egiten dute koktelera batean egongo baliran gisan, eta badirudi noraezean dabiltzala. Dena den, argi du post honetan zerk ez duen azaldu behar –“hobe da honetaz eta hartaz ez hitz egitea, ez ezazu argazkia alde batetik jarri”- eta errespetuz eta edukazioz eskatu du. Eta garrantzitsuena: itzulinguruak alboratuz, haren diskurtsoaren esentzia- diseinu eta formenganako duen maitasuna- argitasun osoz transmititzen du.
-Hau al da erretrospektiba bat?
-Ez, ez. Asko jota, azken hamar urteotako koadroak dira.
Handik gutxira, sartu bezain jator eta despistatu atera da aretotik. “Beno, Iparran ikusiko dugu elkar, ezta?”
Ez dago komentariorik