Nola jakin uda Donostiara iritsi den edo ez? Argi dago leihotik begiratzea ez dela aukera ona, ziur aski euritsu dago kanpoan. Uda dela jakitea errazagoa da zinemara joanaz, izan ere, areto guztiak daude ia hutsik. Hori ez da hemen bakarrik gertatzen, noski, leihatilen zifrak ikusi besterik ez dago. Ezin ditugu banatzaileak juzkatu film batzuk garai honetan ez estreinatzeagatik.
Pentsa liteke kausa-efektu harremana alderantzikatua dagoela, edo bere isatsa hozkatzen duen arraina dela: udaran ez dituzte film onak estreinatzen jendeak ez duelako zinemara joateko ohiturarik, eta jendeak ez du garai honetan zinemara joateko ohiturarik film onak estreinatzen ez direlako. Baina nik horrela ez dela esango nuke, Donostian eskaintza interesgarriak izan ditugu, eta ez dute denek funtzionatu. Adibidez, pasaden astean euskal zinemaren zikloa izan genuen gure historian klabe izan diren film eta haien zuzendariekin. Aretoak ez ziren bete. Snowpiercer filmaren estreinua ere izan genuen, azkenean; bi hilabeteko atzerapena zeraman honek estreinu ofizialarekin alderatuz, eta horrezkero areto guztietan ikusi ahal izan zen. Baina hala ere, lortu zuen asistentzia baino hobeak lortzea zituen. Dena den, plazer hutsa pantaila handian ikusi ahal izatea.
Non da jendea? Hondartzan ziur aski ez, eguraldia ez dugu lagun. Pintxoak hartzen? Aukera hobea da hori. Egunak luzeak dira eta udaran kalean egoteko gogoa izaten dugu, nahiz eta mela-mela eginda bukatu. Edo Saloun da mundu guztia, edo jakin ezazu. Ez dut inor poteo erritutik aldendu eta areto ilun batean sartu nahi, baina gutxienez, egun interesgarri den eskaintza zinematografikoaz arituko natzaizue. Bazter dezagun udaran zineman ezer ikus ezin daitekeenaren mitoa (nahiz eta baduen arrazoi partea). Nahikoa dut, gainera, hilabete honetako eskaintzarekin.
Thriller onak
Udaran ez dugu garunari lana emateko gogorik izaten, beraz, bila ditzagun zinema aretoetan interesgarri suertatuko zaizkigun genero zinemaz blaitutako bi ordu. Horrek ez du esan nahi edozer onartuko dugunik. Ostiral honetan Sitgeseko pasaden jaialdian irabazle suertatu zen “Borgman” filma estreinatuko da. Canneseko sekzio ofizialean egon zen film hau, eta beste hainbat jaialditan ere egona da. Kostatu zaio gugana iristea, baina hemen da, eta ez dugu udarako ahanzturan utziko. Thriller originala da, arraroa, baina pena mereziko du, ziur. Donostian izango da, gainera.
Pasaden urtean, aurrekontu kaxkarra izan zuen film bat izan zen AEBtan onena. “The Purge”, hemen “La noche de las bestias” izenarekin ezagutu duguna. Horren ostean, diru gehiagorekin kontatu eta arrakasta errepikatu asmoz dagoen sekuela iritsi da. “Anarchy: la noche de las bestias” du oraingoan izena. Aurrekoa ezinegona sortzen zuen fikzio politikoa izan zen. Irregularra, baina bazituen hainbat aspektu interesgarri. Ikusiko dugu aurrekontu handiago honek irregulartasunak sendatu edo produktu konbentzionalago bat sortzen duen.
Ostiral honetan estreinatuko da ere klaustrofobikoek ikusi ezingo duten Alfredo Monteroren “La cueva”. Xinplea da argumentua: ibilaldi bat egitera irten den lagun taldea haitzuloetan atrapaturik gelditzen da. Found Footage (grabazio errealak bailiran) eran filmatu zen pelikula eta zinez larrigarria da. Hondartzan egon ostean gaizki pasatzeko gogoa baduzu, ez ezazu film hau galdu. Donostiako estreinua konfirmatuta dago.
Zinefiloentzat
Udarak ez ditu zinefilo alternatiboenak ezer gabe utziko. Zinemaldian ikusgai egon zen, eta aurtengo kritikak gehien laudatu duen filma Jia Zhangkeren “Un toque de violencia” da. Zuzendari txinatar garrantzitsuenetako bat da, gobernua gehien kikiltzen duena, eta hau da ziur aski haren filmik eskuragarriena. Aukera ona hasteko. Gidoirik onena Cannesen.
Zinemaldian ikusgai egon zen “El lobo detrás de la puerta” eta Horizontes sariaren irabazle izan zen. Maitasun zirkulu baten inguruan jiratzen duen thriller drama da. Aukera ona jaialdietarako, eta baita publiko ororentzako ere. Brasilen badago futbolaz haratago gauza gehiago.
Beste aukera interesgarri bat hilabete honetan gelditzen diren Truebako ostegunak dira. Aste honetan “Post Tenebrax Lux” egongo da ikusgai; Carlos Reygadasen beste gauza arraro bat, baina Cannesen zuzendari onenaren saria irabazi zuena. Gainera, Ivan Barredo sustatzaile independentea solasaldian izango da. Hurrengo ostegunean Luis Miñarro zuzendari eta produktorearen “Stella Cadente” izango da ikusgai, eta bertan izango da bera ere filmari buruzko komentarioak entzun eta egiteko. Bi aukera on.
Ikuskizuna
Ez dezagun, baina, udara honetako ikuskizun behinena ahaztu. “El amanecer del planeta de los simios” udara honetako takillazo garrantzitsuenetako bat da, eta gainera, ona dela diote. Ez naiz horretaz fido, aurrekoa arrunta iruditu baitzitzaidan. Baina zuk gustura ikusi bazenuen, hau hobea dela diote.
Amaitze aldera, utz iezadazue kapritxo hau edukitzen. Badakit ezer dezenterik egin ez duela, haren azken lanak beti direla frakaso, baina dibertsio ordu asko zor dizkiot Arnold Schwarzeneggerri eta beti emango diot aukera. Filma “Sabotaje” da, David Ayerrena. Akzio zuzendaria da, eta duela gutxi film belikoa egin du Brad Pittekin, baina hori beste istorio bat da. DEA, droga kartelak… Chuache zaharrak utzi zuen lekutik hartu du karrera: fangotik. Eta askoz ere zaharrago, noski. Ez dut galduko.
Ez dago komentariorik